Ridhima and I, a history.

Ok, hier gaan we weer :-) Ik heb Ridhima leren kennen nu zo’n twee jaar geleden via een vriendin (Pooja) in Australië. Pooja is een vriendin van beide, beide via UTS terwijl we alle drie een PhD aan het doen waren. We zouden naar Melbourne + omgeving gaan voor een lang weekend en zij daarna voor een conferentie. Dat hebben we gedaan, en de eerste dag dat ik haar ontmoette zag ik dat ze al enorm veel stress had. Ze legde uit dat ze eind januari haar thesis moest inleveren, maar dat ze meer tijd nodig had om het te schrijven. Ze wilde niet een leave of absence aanvragen want dan zou ze het land uit moeten en waarschijnlijk dan richting India, Delhi, haar hometurf gaan. Anyways, goed weekend gehad en veel foto’s genomen, ook zeker van haar. In Januari zag ik haar een stuk vaker rond UTS omdat ze haar thesis aan het schrijven was in de bibliotheek, stress-schrijven. Met energie drank, koffie en andere middelen heeft ze het thesis geschreven en ingeleverd. Mijn indruk van die tijd was dat ze raar overkwam, wat ik toen moest toeschrijven aan het stress-schrijven. Daarna vond ze werk op UTS onder prof. Hui Chen, dicht bij mijn bureau/office. Aangezien ik de enige was die ze kon (Pooja en een andere vriendin van ons, Senani, waren merendeel thuis of ergens anders aan het werken) kwam ze telkens naar mijn kantoor. Daar zat ik niet alleen, maar met een boel PhD en master studenten. Eerst gingen wij samen vaak lunchen, daarna betrokken we ook Rashad (zat naast mij) en soms andere mensen. Maar ook vaak bleven we gewoon in de office, waar ze dan praatte met iedereen waaronder haar groep genoten (onder prof. Hui). Maar merendeel met mij en Rashad. Daarnaast wachtten we op elkaar want ik moest van Central naar Gosford naar huis, en zijn via hetzelfde traject naar een halte eerder. Ergens aan het begin van vorig jaar zijn we ook naar een conferentie geweest in New Zealand, Christchurch met een aantal vrienden, en hebben daarna een reis gemaakt met zijn allen naar Queenstown. Daar verloren we Ridhima bijna omdat ze geen telefoon bereik had, en we zagen haar niet staan op het punt waar we hadden afgesproken. Ze was naar binnen gegaan in een gebouw, waar we haar zouden ophalen. Toen is ze snel naar het bus station gelopen, waar de Flixbus zou ophalen een half uur later. Ik heb haar toen opgewacht (op de uitkijk gestaan) en geholpen haar bagage te verplaatsen. Daarna heb ik ook haar een diepe knuffel gegeven. We dachten allemaal dat we haar hadden verloren.

Background voor het volgende deel: Een van de studenten van Hui is Andie, die ook deel maakt van Prof. Brian Oliver. Andie zat achter mij, is jong en beïnvloedbaar vind het, net als Hui en Brian, leuk om mensen te koppelen. Ridhima zat dus bij haar in de groep en praatte ook met haar in de office. Andere background: Ik heb muren opgebouwd omdat ik toch niemand tot last wil zijn. Daarnaast word in de huidige wereld het aanspreken van een vrouw gezien als ongewenst, en creep-gedrag. Zeker met de bedoeling om te daten (of een pad daartoe te ontdekken).

Anyways, na een tijdje was er een conferentie op UTS, en Brian en Andie suggereerde dat Ridhima mij leuk vond. Andie maakte ook foto’s van ons, en ik wist wat ze deed, en de gedachte erachter. Ook in de office liet Andie dat blijken en zei ook dat ze dacht dat juist Ridhima een oogje op mij zou hebben. Ik dacht dat Ridhima 25 was of zo, en daarom echt in een andere levensfase. Haar jonge geest en uitstraling zorgde daarvoor. Maar, nee, ze bleek meer in mijn range te zitten (5-6 jaar verschil). Dus heb ik haar toen gevraagd of er wat was tussen ons. Nope, zei ze. Maar haar gedrag zei anders, had ik ook al gezien (waarschijnlijk beïnvloed door Andie, maar anderen zagen het toen ook als dat ze geïnteresseerd was in mij. En later werd dit omschreven als ‘to lead you/me on’.) Mij vraag was naar mijn idee te onduidelijk in combinatie met wat ik zag, en daarmee heb ik haar dat nog een keer gevraagd terwijl we op de trein naar huis waren. Daar zei ze dat ze momenteel niet toe was aan een relatie. Dat relaties af en toe te veel vragen, en zeker na een zware periode die ze net had gehad. Ze zei dat ze misschien weer ok daarmee was wanneer ze de correcties aan haar thesis had ingeleverd. Daarna zei ze dat ze niet beïnvloed wilde worden in het maken van keuzes, dat ze onzeker was privé en professioneel, en veel meer. Als reactie daarop heb ik geprobeerd haar de daarop volgende maanden, tot het begin van dit jaar, juist zekerder te maken door juist de positieve dingen die ze deed juist zichtbaar te maken voor haar. En uiteindelijk haar keuzes te respecteren. Ik heb haar na die keer in de trein die ik net omschreef, nog een paar keer uitgevraagd. Ik mocht het nooit een date noemen, maar zo voelde het ergens wel aan. Verschillende keren uit eten, naar Vivid Sydney, naar een schaatsbaan, hiken in de blue mountains of het national park aan de kust, en nog tientallen dingen. Maar het waren geen dates, gewoon als vrienden. Daarnaast heeft ze ook andere heel goede kanten van zichzelf laten zien, zoals die keer dat ze super bezorgd was toen ik ziek werd na een motor rit door de koude mist, en alle keren dat het ging over de financiële fuck-ups van UTS naar mij (ik kreeg heel vorig jaar geen beurs, financial struggle en veel stress). Voor mij was het ok op dat moment dat ze niets een date wilde benoemen, ze was een goede vriendin naar mijn idee. Ik heb haar ook geholpen met andere dingen, zoals input geven in of ze moest blijven in haar rol onder Hui, of juist terug ‘moest’ gaan naar haar oude lab (toxisch, maar het is research en ze wilt juist carrière maken in de academie). Daarnaast heb ik geholpen met het schrijven van een research proposal voor een short-term fellowship die ze wilde doen in Groningen, en heb ik haar vacatures opgestuurd die in haar veld liggen, ook haar comfort gegeven in verschillende situaties, etc.

Aan het einde van vorig jaar, na alle financiële en PhD stress, heb ook ik mijn thesis ingeleverd in Australië, nog niet in NL. Er zat daar veel frustratie omdat het nog niet goedgekeurd kon worden omdat mn thesis ook in NL goedgekeurd moest worden voordat ik het daar inleverde (nu een paar maanden terug). Uiteraard was ik toen op zoek naar een post-doc positie of een normale baan. Die periode is heel erg verwarrend omdat je jezelf daar niet goed op kan voorbereiden - je bent te bezig met het afmaken van je thesis. Ik ben gaan kijken in Australië, maar daar was ik wel klaar mee. Maar ook in Londen, Stockholm, en een aantal andere plekken. Ik kreeg wat aangeboden in Perth eerder dat jaar, maar afgewezen, en bij UTS, waar ik over zat te twijfelen door de financiële bullshit en het niet-communiceren hierover door mijn supervisor. Aan het begin van dit jaar heb ik gekozen om niet in Sydney te blijven vanwege de financiële bs, mijn niet communicatieve supervisor, maar ook omdat ik wist dat ik niet bij Ridhima kon blijven. Dat zou fout zijn; het zou mijn opeten aangezien nog steeds niet wilde daten, maar ondertussen wel emotioneel ‘ja’ zei. (Altijd de spark in haar ogen, het just willen optrekken, en andere dingen.) Dus ik heb gekozen voor Utrecht, want NL is makkelijk, en goedkoop bij mijn ouders, en er lag een goede leuke baan klaar, startend in april.

Maar, Ridhima kreeg de short-term (3 mnd) fellowship om naar Groningen te gaan, en vroeg mij hoe ze een kamer daar kon krijgen. De aankomende maanden heb ik haar enorm geholpen hierbij. Uiteindelijk heb ik wat gevonden en in juni is ze over gekomen. Ik heb het ook voor haar voorgeschoten aangezien dat sneller was dan wanneer zij alles overmaakt uit AU (ze betaalde mijn gelijk terug op mijn Australische account). Ze was traag met het krijgen van het visum maar kreeg het nadat dat had moeten vertrekken. Ik heb een sim en een weekend-vrij OV kaart geregeld, haar opgewacht op Schiphol, en naar Groningen gebracht naar haar nieuwe kamer. Terwijl ze hier was, zijn we naar Parijs geweest voor (niet tijdens) de spelen, heb ik haar veel van het land laten zien, waaronder Amsterdam, ‘t Rijksmuseum, Zaanse Schans, kamp Westerbork, Utrecht, Scheveningen, Luxemburg, heb ik haar en haar vriendin Renu gehost (waarmee ze THC snoep op had), en heb ik haar gesteund met haar UTS/toxic lab stuff (een supervisor van 40-50+ wilde iets met een van zijn studenten) waar ze boos over was en zich onveilig over voelde. Ook heb ik haar geholpen met het krijgen van haar visum voor Amerika, waar ze een baan als post-doc had gevonden. Daar zou ze beginnen <2 weken nadat ze uit NL was vertrokken. Maar in Scheveningen hebben aan het strand nog wat gegeten en wat alcoholische drank genuttigd. Toen bleek dat ik echt nog wat voor haar voelde-dat het diep zat. Dat was een week voordat ze weer vertrok naar Australië, en daarna naar New Jersey voor dienpost-doc positie van ten minste 1 jaar en waarschijnlijk 3 of 5. De laatste dag in NL hadden we afgesproken op Schiphol, maar ik was te vroeg en merkte dat ze nog niet alles had afgerond in Groningen.
De week vtv, na Scheveningen, hadden we haar spullen op de post gedaan naar New Jersey en hadden we een andere slaap plek geregeld (ik een luchtbed en dekbed), en daarvan moest ze weer de sleutel inleveren - terwijl ze nog bezig was met data overpompen van haar onderzoek. Planning… Maar goed, ik heb haar opgehaald in Groningen, we hebben gepraat onderweg naar Schiphol, geluncht, en afscheid genomen nadat ze een laatste THC snoepje op had om haar te kalmeren.

Daarna, tijdens de reis naar Sydney, en in Sydney (tijdverschil: +8 uur), is het contact goed geweest. Ze heeft die week haar vrienden en lab weer opgezocht, en een aantal zaken geregeld. Daarna is ze weer snel vertrokken naar LA en NYC (tijdverschil: -6 uur). Gedurende die tijd was het contact goed, zoals het daar voor was. We miste elkaar, en spraken dat uit. Maar ook schreef ze dat ik juist uit moest gaan, dat ik mensen moest gaan ontmoeten, bijvoorbeeld door naar de sportschool te gaan, en dat ze 1000% zeker was dat ik iemand zou ontmoeten. In NY/New Jersey zat ze bij een vriendin omdat ze niet eerst een kamer of appartement had gevonden. Daarvoor moet je eerst een credit score opbouwen, en net als in Groningen langs de kamers. Het contact was gelijk anders, vanwege het tijdverschil en omdat wanneer zij stopt met werken, ik slaap, en andersom wanneer zij slaapt ik werk. Op het werk had ze weinig tijd om te appen of te bellen. Dit is in hindsight. Ik werd er onzeker van, en dus juist klingy. Ik wilde haar terug en ik wilde haar terug zoals ze hier of in AU was, niet dit. Ja, ik gun en wil dat ze die post-doc doet, maar ik wil het contact terug zoals het was - mijn emoties namen over. In de nacht word ik altijd wakker - sterker nog ze belde mij op een keer terwijl het 2 uur ‘s nachts was. Of ze stuurde fotos op van brandweer omdat het alarm af was gegaan (ik: pak je paspoort, portemonnee, laptop, sleutels. Moet ik een airbnb regelen?) Maar ‘s nachts ben je juist minde logisch en meer emotioneel. Dus ik dumpte ook mijn gevoelens op haar. Dat ik van haar hou, waarom ze dat niet deed, dat ik op haar kan wachten en zelfs met kerst langs kan komen, etc. Het contact van haar uit en van mijzelf uit maakte mij heel onzeker, gaf mij paniekaanvallen twee keer. Mijn toxische neiging waren dus het in de avond emoties dumpen op haar, en clingy te zijn door een lang bericht te schrijven waar ik gevoelens uitte (ook al wist ik intellectueel dat er niets was, emotioneel was het niet duidelijk, en emoties overheerste). Maar in totaal zijn dat niet meer dan 6 momenten/nachten geweest in drie weken tijd. In die tijd merkte ik ook dat ik niet goed in mijn vel zat en probeerde ik just meer afstand te nemen (en schreef dat haar), maar zij vroeg elke week meerdere keren om hulp. En ik was bereid dat te geven.

Maar er knapte ook wat dingen in mij van het afgelopen jaar: dat ik haar miste, deed mij beseffen dat ik mijn andere vrienden in Sydney ontzettend miste. Daarnaast was ik alweer een jaar verder met mij NL thesis, mijn supervisors, en was ik daar kwaad op. En uiteraard gewoon: wat is mijn doel in mijn leven, waar wil ik naar toe, waar wil ik leven. Dus ik ben post-doc posities gaan zoeken in NL, Sydney, en haar omgeving. Ik merkte dat er veel waren in New York en omgeving, en heb bij alle drie de plekken gesolliciteerd. In het begin was Ridhima supportive, ‘kom hier heen’, aan het einde iets drie weken in haar post-doc, schreef ze dat niemand daar een post-doc moest doen dat het toxisch is en dat ze Australië mist. Dat ze in AU een leven wilt opbouwen.

Dus onzekerheid en emoties dumpen voor drie weken. Maar ik werd helderder en vocht mijn demonen. Ook door alles uit te spreken met mijn supervisors. Qua Ridhima en mij was het mij weer duidelijk dat het niets kon worden, dus toen schreef ik dat bericht dat jij las. We belden later, en hoewel ze weer de minst duidelijke woorden gebruikte (nooit ren ‘nee’, maar iets in de richting ‘ik wil niet dat je stil staat, je word over 3 jaar 40’, heb ik haar geholpen door te vragen of ze iets romantisch voor mij voelde of ooit zou voelen. Nope. That was it, gevoel weer op orde. Maar in dat gesprek was er weer wat op de achtergrond van haar bezig. Dit wist ik niet, maar ze zei dat ze mensen soms uit haar leven sneed. Dat weekend heb ik daar juist van wakker gelegen, omdat ik daar niet aan toe was, uiteraard. Op dinsdag heb ik haar gebeld en om uitleg gevraagd. Bleek dat de vriendin waar ze bij logeerde in eerste instantie, maar nu niet meer, druk op haar uitoefende om haar spullen terug op halen. Maar ook telkens geen (goede) datum/tijdstip gaf om de spullen op te halen. Bij mij zou ze dat niet doen, want ik was rustig en er kon met mijn worden gepraat. Ik heb daar een aantal dagen over nagedacht en over mijn gevoel. Ik was nog steeds niet dezelfde persoon en het contact was nog steeds ‘off’, verkeerd. En toen heb ik besloten om echt afstand te nemen van haar, voor de aankomende 6-7 weken (tot het einde van deze maand). Dat heb ik haar een paar dagen later verteld in een kort gesprek (ik belde haar wakker ook al was het een gepland gesprek, en dus moest ik een uur later nogmaals bellen). Dat gesprek was vlot, 15 minuten, waarin ik zei dat ik de afstand nodig had om weer mijzelf te zijn. Afstand betekend in mijn boek niet ‘geen contact’ maar ‘een stuk minder’. Ook vertelde ik haar dat ze dus gedurende die tijd haar eigen bonen moest doppen (zoals het aanmaken van de website voor haar nieuwe groep, waar ze mij voor nodig had). Ik verwijderde haar van mijn social media (Insta, LinkedIn, Facebook, etc) en heb het moeilijk gehad om haar juist niet te contacteren. Twee dagen later vraagt ze mij weer om hulp. Ik heb haar toen geholpen, terwijl zij zich verontschuldigde. Nadien was ik iets of wat boos, maar niet erg. De afgelopen weken hebben we (door mij) een paar keer contact gehad, en ze heeft mij gezegd dat ze het gevoel had dat ik haar ergens van beschuldigde. Dat doe ik niet, ik beschuldig mijzelf van de tijd nadat ze in de USA is gekomen. Dat heb ik haar ook verteld. Ze vroeg toen zelf om afstand, ironisch. Ik heb bij hoofd weer normaal. Zoals het 2 maanden terug was, en ik voel steeds minder voor haar. Naar mijn idee is dat goed en wat ik wilde. Ik weet niet wat er komen gaat over drie weken. Ik kijk er naar uit om haar weer te spreken, maar ik vind het ook ok om daarna geen vrienden meer te zijn als zij dat wilt. Ik ben dus van ver gekomen, maar ik ben op een goede plek. Ik vreesde ooit die uitkomst, maar nu niet meer. Gelukkig. Ik heb vertrouwen dat ik haar niet veel heb ‘aangedaan’, en dat alles te herstellen valt. Maar het is aan haar, ik heb wat uit te leggen, maar zij ook, denk ik.